sobota, 2 października 2010

RAMMSTEIN

RAMMSTEIN
Rammstein (często zapisywane skrótowo jako R+) – niemiecki zespół grający muzykę z gatunku industrial metal. Powstał na początku 1994 roku, jego nazwa pochodzi od amerykańskiej bazy lotniczej (Ramstein Air Base) w Niemczech, położonej obok miasta Ramstein-Miesenbach, w której miała miejsce katastrofa lotnicza, o której zespół nagrał utwór o tej samej nazwie. Początkowo nazwa brzmiała "Rammstein Flugschau", która jednak w niedalekiej przyszłości została skrócona do Rammstein. Paul Landers, jeden z ówczesnych twórców nowej nazwy, w późniejszym czasie wyjaśnił, iż nowa nazwa zespołu została wymyślona dla zabawy i dodatkowo ze względu na niewiedzę omyłkowo zapisana przez dwa M. Pomimo innych pomysłów na nazwę zespołu (m.in. Milch, Erde oraz Mutter), grupie nie udało się już pozbyć starszego nazewnictwa.
Na pomysł stworzenia zespołu wpadł Richard Kruspe, do którego dołączyli Christoph Schneider i Oliver Riedel. Następnie przyłączyli się Till Lindemann, Paul Landers oraz Christian Lorenz. W takim składzie zespół gra do dziś.
Sami muzycy przyznają, że inspirowali się twórczością słoweńskiego Laibach oraz rodzimego Oomph![potrzebne źródło] Styl grupy ewoluował, początkowo był mocno przesiąknięty elektroniką i industrialnymi dźwiękami, na ostatnich płytach brzmienie zespołu stało się bardziej naturalne, pojawiły się partie wykonywane przez chór i orkiestrę.
Muzykę grupy często określa się mianem tanz metalu. Zespół wymyślił to określenie, aby uniknąć sklasyfikowania jego twórczości do jednego z istniejących już gatunków muzyki. Termin przetłumaczyć można by jako taneczny metal. W wywiadzie dla magazynu "Tylko Rock" z kwietnia 2001 roku członkowie zespołu tak opowiadają o rodzaju muzyki, jaką wykonują: Bardzo ciężki, romantyczny, pełen kontrastów, częściowo także taneczny. Zdarzało się nam odpowiadać na pytania typu: jaką muzykę gracie? Wreszcie wymyśliliśmy termin tanz metal. Sporo u nas słychać inspiracji techno, muzyką house – ciągle próbujemy to wszystko mieszać.
Teksty piosenek poruszają tematy często uznawane za mroczne lub kontrowersyjne (jak np. utwór "Mein Teil" zainspirowany historią kanibala z Rotenburga czy "Wiener Blut" zainspirowany sprawą Josefa Fritzla[5][6]). Obracają się wokół miłości, samotności, perwersji i seksu ("Rein raus", "Bück dich", "Pussy", "Sehnsucht", "Du riechst so gut"). Dotyczą także innych tematów – narkotyków ("Adios"), polityki ("Amerika"), nekrofilii ("Heirate mich"), homoseksualizmu ("Mann gegen Mann"), prostytucji ("Te quiero puta!"), kazirodztwa i pedofilii ("Laichzeit", "Tier", "Spiel mit mir").
Autorem większości oryginalnych tekstów Rammsteinu jest Till Lindemann.
Koncerty Rammsteinu pełne są efektów pirotechnicznych. Zespół przygotowuje stroje i zachowanie na scenie (odgrywanie scen obrazujących teksty piosenek). Stałym elementem podczas wykonywania utworu "Rammstein" był płonący płaszcz noszony przez wokalistę, który nawiązuje do katastrofy, o której opowiada ów utwór, jednak w czasie trasy promującej album Reise, Reise został on zastąpiony miotaczami ognia przymocowanymi do rąk wokalisty. Częstym motywem jest także członek zespołu "odpływający" na pontonie niesionym przez widownię podczas wykonywania piosenki "Seemann" i "Stripped" lub podczas wykonywania utworu "Feuer frei!" płonące maski, za pomocą których muzycy plują kolumnami ognia.
Rammstein przykłada dużą wagę do teledysków. Pomysły są różnorodne – w "Ich will", gdzie zespół napada na bank i bierze zakładników, "Sonne" z przedstawioną w krzywym zwierciadle bajką o królewnie Śnieżce i siedmiu krasnoludkach, miłosną balladą "Seemann" graną na wysypisku śmieci, czy prześmiewczym teledyskiem "Amerika".
Inspirację dla swoich teledysków czerpią czasem z filmów, np. teledysk do utworu "Engel" (nagrodzony niemiecką nagrodą Echo) zainspirowany został przez film Od zmierzchu do świtu, a do "Du hast" przez Wściekłe psy Quentina Tarantino.
Zespół był oskarżany o fascynację faszyzmem, zwłaszcza po wykorzystaniu fragmentów filmu Olimpiada Leni Riefenstahl w teledysku "Stripped". Emisja niektórych teledysków zespołu (np. "Mein Teil") zabroniona została w Niemczech w godzinach dziennych
Do tej pory ukazały się trzy książki związane z zespołem. W 1999 roku wydano Liederbuch – zbiór wszystkich informacji o wybranych czternastu utworach grupy (zawierający tabulatury, teksty itp.) W roku 2001 ukazała się książka Rammstein, zawierająca kolorowe zdjęcia, informacje o zespole, biografie jego członków, opis starszych utworów i ich teksty. Ostatnią jak do tej pory książką jest 53-stronicowa Tourbuch Deutschlandtour 2001, będąca zbiorem zdjęć z trasy koncertowej po Niemczech w 2001 roku wykonanych przez Matthiasa Matthiesa.

Liebe ist für alle da

Liebe ist für alle da – szósty album studyjny zespołu Rammstein, wydany 16 października 2009 roku.
Tytuł albumu został zatwierdzony i podany do wiadomości publicznej 1 września 2009 w nagraniu promocyjnym do nowego singla "Pussy" oraz w wywiadzie z Paulem Landersem w magazynie „RockOne”. Album zawiera jedenaście utworów. Osiem tytułów podanych zostało 13 sierpnia 2009, pozostałe trzy ujawniono 19 sierpnia. W lipcu 2009 tytułowy utwór, "Liebe ist für alle da", wyciekł do Internetu wraz z różnymi materiałami promocyjnymi. Richard Z. Kruspe powiedział, że "B********" nie pochodzi od „bastard”, ale od „bückstabü”, czyli słowa wymyślonego przez zespół, które nie ma określonego znaczenia, może znaczyć cokolwiek.
Pierwszym singlem promującym album jest "Pussy", zawierający również utwór "Rammlied" jako B-side, wydany 18 września 2009 w Unii Europejskiej i 19 września w USA. Razem z nim premierę miał pierwszy teledysk do utworu "Pussy".
Bundesprüfstelle für jugendgefährdende Medien, niemiecka organizacja rządowa dbająca o dobro dzieci, umieściła album na liście materiałów nieodpowiednich dla nieletnich, czego głównymi przyczynami były utwór "Ich tu dir weh" oraz zdjęcie we wkładce, na którym Richard Kruspe bije nagą kobietę. Sprawiło to, że album kupować mogą w Niemczech jedynie osoby dorosłe, dodatkowo nie może on być prezentowany na widoku w sklepach, do których wstęp mają osoby nieletnie. W Niemczech w między czasie ukazała się reedycja płyty bez rzeczonego utworu oraz kontrowersyjnego zdjęcia.

LISTA UTWORÓW
CD1
  1. "Rammlied" - 5:20
  2. "Ich tu dir weh" - 5:02 (w wersji ocenzurowanej nie ma tego utworu)
  3. "Waidmanns Heil" - 3:33
  4. "Haifisch" - 3:45
  5. "B********" (Bückstabü) - 4:15
  6. "Frühling in Paris" - 4:45
  7. "Wiener Blut" - 3:53
  8. "Pussy" - 4:00
  9. "Liebe ist für alle da" - 3:26
  10. "Mehr" - 4:09
  11. "Roter Sand" - 3:59
CD2
  1. "Führe mich" - 4:34
  2. "Donaukinder" - 5:18
  3. "Halt" - 4:20
  4. "Roter Sand (Orchester Version)" - 4:06
  5. "Liese" - 3:56

 

 


wtorek, 24 sierpnia 2010

Utah Saints

Utah Saints
Two

LISTA UTWORÓW
"Sun"
"Power to the Beats"
"Love Song"
"Lost Vagueness"
"Punk Club"
"Funky Music Sho Nuff Turns Me On"
"Massive"
"Rhinoceros"
"Morning Sun"
"Sick"
"B777"
"Techknowledgy"
"Three Simple Words"
"Wiggedy Wack"
 

piątek, 13 sierpnia 2010

Disturbed

DISTURBED
Disturbed został założony w 1996 roku w Chicago przez Dana Donegana – gitara, Steve'a Kmaka – gitara basowa, oraz Mike'a Wengrena – perkusja. Od samego początku największym problemem był brak stałego wokalisty. W końcu ogłoszenie w prasie o tym, że grupa takiego poszukuje, przeczytał David Draiman. Głos Davida spodobał się dotychczasowym członkom grupy i Draiman został przyjęty. To on również wymyślił nazwę grupy - Disturbed. Nie podobało się to rodzicom Davida, którzy woleli, by ich syn nadal śpiewał jako kantor w synagodze.

W 1999 roku zespół podpisał kontrakt płytowy, a w 2000 roku wydali pierwszą płytę The Sickness. Szybko zyskała ona status platynowej, przyciągając wielu fanów. Utwór "Down With The Sickness" zagościł w soundtracku do filmu Queen of the Damned. W ramach promocji zespół wystąpił również w Polsce - dnia 13 lutego 2001 roku, jako support przed koncertem Marylina Mansona na warszawskim Torwarze. W 2002 roku Disturbed wydało drugą, nieco lżejszą płytę Believe. Po trzech latach wydali kolejny krążek Ten Thousand Fists. Ostatnio zagościli na albumie z soundrackiem z filmu Transformers, z utworem "This Moment". 2 czerwca 2008 roku zespół wydał kolejną, czwartą już płytę Indestructible.
 
 

Disturbed
Believe

Believe - drugi album amerykańskiej, hardrockowej grupy Disturbed. Wydany został 17 września 2002 i zadebiutował na pierwszym miejscu notowania Billboard 200. W ciągu pierwszego tygodnia promocji sprzedał się w ilości 284000 kopii w Stanach Zjednoczonych. Tym razem zespół zmienił całkowicie podejście do własnej twórczości. Płyta jest o wiele spokojniejsza niż poprzednia i dominują na niej wolne i refleksyjne utwory.

23 września 2008 roku Recording Industry Association of America wręczyła mu status podwójnej platynowej płyty.

LISTA UTWORÓW
"Prayer" - 3:41
"Liberate" - 3:29
"Awaken" - 4:29
"Believe" - 4:27
"Remember" - 4:11
"Intoxication" - 3:14
"Rise" - 3:57
"Mistress" - 3:46
"Breathe" - 4:21
"Bound" - 3:53
"Devour" - 3:52
"Darkness" - 3:56
 

 

Dire Straits

DIRE STRAITS
Dire Straits – brytyjska grupa rockowa założona w 1977 roku przez Marka Knopflera (gitara i śpiew), Davida Knopflera (gitara), Johna Illsleya (gitara basowa) i Picka Withersa (perkusja). Liderem Dire Straits jest Mark Knopfler, który skomponował prawie wszystkie utwory tej grupy.
Grupa zadebiutowała w roku 1978 singlem zatytułowanym "Sultans of Swing", który stał się przebojem raczej nieoczekiwanie – pod koniec lat siedemdziesiątych muzyka Dire Straits różniła się bardzo od popularnej wówczas muzyki punkowej.

Pierwsza płyta Dire Straits zatytułowana po prostu Dire Straits ukazała się w roku 1978, a druga – Communiqué – już rok później (1979). Po wydaniu drugiej płyty z zespołu odszedł David Knopfler, a na jego miejsce został przyjęty Roy Bittan (instrumenty klawiszowe), który grał wcześniej w grupie Bruce'a Springsteena.

Wzbogacony o brzmienie instrumentów klawiszowych, trzeci album Making Movies (1980) potwierdził popularność grupy. Następna propozycja grupy, Love Over Gold (1982), była logiczną kontynuacją poprzedniego albumu, tu jednak Mark Knopfler zaczął rozwijać skrzydła jako bardzo utalentowany kompozytor. Płytę otwiera ponad piętnastominutowy utwór "Telegraph Road", jest to opowieść o postępie cywilizacji i wyobcowaniu w niej człowieka (temat kontynuowany także w innym utworze – "Industrial Disease"). Z kolei "Private Investigations" opowiada o życiu prywatnego detektywa i podany podobnie jak "Telegraph Road" jest bardzo rozbudowany muzycznie.

W roku 1984 ukazał się album koncertowy Alchemy. Dire Straits zaprezentowało na niej bardziej rozbudowane i inaczej zaaranżowane wersje starych utworów, np. utwór "Sultans of Swing" na Alchemy jest dwukrotnie dłuższy od studyjnej wersji z Dire Straits. Płytę zamykała kompozycja Marka Knopflera ze ścieżki dźwiękowej filmu "Local Hero".

Rok później wydana została najpopularniejsza płyta zespołu, Brothers in Arms (1985), która stała się także jedną z najpopularniejszych i najlepiej sprzedających się płyt w historii rocka[1], a także jedną z pierwszych płyt rockowych nagraną i zmiksowaną całkowicie w formacie cyfrowym i wydaną na nowym wówczas formacie CD. Zawierała przeboje "Brothers in Arms", "Walk of Life" oraz "Money for Nothing" – opowieść o tym, jak przeciętni ludzie postrzegają życie gwiazd. "Money for Nothing" była ilustrowana teledyskiem wykorzystującym komputerową animację 3D, a motyw przewodni z utworu: "I want my MTV" był przez pewien czas oficjalnym sloganem muzycznej stacji telewizyjnej MTV. W nagraniu uczestniczył gościnnie Sting.

W 1988 ukazał się album kompilacyjny Money for Nothing, zawierający największe przeboje zespołu (w znacznej części zremiksowane, a dwa utwory są w wersjach koncertowych).

Ostatni album z nowym materiałem - On Every Street - został wydany w 1991, jednak nie powtórzył sukcesu poprzedniej płyty studyjnej. Nie przeszkodziło to jednak zespołowi w odbyciu długiego, ogólnoświatowego tournée.

W 1993 ukazał się drugi album koncertowy, On the Night, a dwa lata później BBC wydała płytę Live at the BBC (1995) z utworami Dire Straits zarejestrowanymi pod koniec lat siedemdziesiątych. Na tej płycie pojawił się jedyny utwór grany przez Dire Straits, a nienapisany przez Marka Knopflera – "What's The Matter Baby", który został skomponowany przez brata Marka – Davida.

W 1995 działalność zespołu zostaje nieoficjalnie zawieszona.

W 1998 ukazał się album kompilacyjny Sultans of Swing: The Very Best of Dire Straits. W 2005 roku wydana została płyta The Best of Dire Straits & Mark Knopfler: Private Investigations z największymi przebojami grupy na przestrzeni lat, zawierająca także utwory Marka Knopflera z kariery solowej.
 
 


Dire Straits
Alchemy

Alchemy – piąty album Dire Straits i zarazem pierwszy wydany album koncertowy (grupa nagrała wcześniej koncert dla BBC, ale album ukazał się dopiero w 1995), wydany w 1984. Alchemy zawiera najbardziej znane i popularne utwory Dire Straits w nowych wykonaniach i aranżacjach z rozwiniętymi "solówkami" instrumentalistów. Album został nagrany 22 i 23 lipca 1983 w londyńskiej sali koncertowej Hammersmith Odeon. Album nie był po nagraniu edytowany w studiu.

Alchemy zadebiutował na 3. miejscu na liście przebojów w Anglii, później uzyskał status platynowej płyty w Anglii, Irlandii i Portugalii, a w Australii i na Nowej Zelandii podwójnej płyty platynowej. W Grecji dotarł na pierwsze miejsce listy przebojów.
 
LISTA UTWORÓW
"Once Upon a Time in the West"
"Expresso Love"
"Romeo and Juliet"
"Love Over Gold" (tylko w wersji CD)
"Private Investigations"
"Sultans of Swing"
"Two Young Lovers"
"Tunnel of Love"
"Telegraph Road"
"Solid Rock"
"Going Home" (z filmu Local Hero; utwór instrumentalny)
 

środa, 11 sierpnia 2010

Albion

Albion
Albion

LISTA UTWORÓW
Scarecrow • 05:27
Survival games • 05:07
Burning • 04:06
Mad look in my eyes • 05:27
You • 03:26
Sarajevo • 07:46
Shadow • 03:40
Jeszcze śmierć chowam w kieszeń • 07:11
Golgotha • 08:41
Shadow (Instrumental) • 03:43
 

Albion
Broken Hopes

LISTA UTWORÓW
XX / XXI • 01:02
The Place • 11:56
Once Upon A Time • 05:58
This Is It • 02:43
Angel • 04:56
I Am • 05:44
Turks Fruit • 05:57
This Is The Way Where We Go • 08:23
Near The End • 03:59
 

Albion
Wabiąc cienie

LISTA UTWORÓW
Motyl • 06:30
Szary • 04:49
Bieg po tęczy • 11:15
Yuppie • 04:59
Inny • 05:19
Wolna • 07:59
Cienie • 08:10
 

Depeche Mode

DEPECHE MODE
Depeche Mode – brytyjska grupa muzyczna z kręgu elektronicznego popu, która powstała w 1980 w Basildon w Wielkiej Brytanii. Nazwa grupy powstała na podstawie inspiracji francuskim magazynem mody, zasugerował ją Dave Gahan. Powstanie Depeche Mode poprzedzała grupa Composition of Sound.

W 2006 zespół zdobył statuetkę MTV Europe Music Awards w kategorii Najlepszy zespół.
W 1977 roku Vince Clarke (wokal, gitara) i Andrew Fletcher (bas) założyli zespół No Romance in China, w 1979 Clarke grał na gitarze w Plan razem z Robertem Marlow oraz Paulem Langwith. Martin Gore (gitara), który na początku skłaniał się ku punk rockowi, wraz z Philipem Burdett (wokal) grał w Norman and the Worms, w 1979 Gore, Clarke, Marlow i Paul Redmond utworzyli grupę The French Look. Marzec 1980 to narodziny Composition of Sound w składzie Clarke (wokal, gitara), Gore (instrumenty klawiszowe), Fletcher (bas).

Aby zarobić na instrumenty – syntezatory – panowie imali się różnych zajęć, Gore był urzędnikiem bankowym a Fletcher agentem ubezpieczeniowym. W 1980 Clarke trafił na występ Dave Gahana, po którym złożył mu propozycje dołączenia do zespołu. Równocześnie została zmieniona nazwa na Depeche Mode, zaczerpnięta z francuskiego magazynu. Martin Gore: "Depeche Mode oznacza to jak szybko zmienia sie moda. Lubię brzmienie tych słów”. Pierwszy utwór "Photographic" został umieszczony na kompilacji Some Bizzare Album, następnie został nagrany jeszcze raz aby trafić na debiutancki Speak & Spell.
Od początku istnienia grupy nad jej karierą czuwał producent, Daniel Miller. Mimo że Miller formalnie nigdy nie należał do niej, jego rola w rozwoju Depeche Mode jest jednak bardzo duża. Jego twórczy i organizacyjny wkład w pracę był znaczący zwłaszcza w początkowych latach.

Po odejściu Clarke'a, lidera pierwotnego składu, grupa nie rozwiązała się i kontynuowała działanie. Prawdopodobnie wpłynęło na to niezdecydowanie muzyków i niechęć do podejmowania decyzji oraz właśnie zaangażowanie Daniela Millera, dla którego grupa była wcieleniem młodzieżowego elektronicznego popu, jaką sobie wymyślił, i której sukcesu się spodziewał. Grupa nie doczekała się kolejnego wyraźnego lidera i od tej pory istniała pod życzliwą opieką Millera jako zbitek indywidualności podejmujących wszelkie decyzje w sposób zbiorowy i demokratyczny.

Grupa działa na specyficznych zasadach artystycznych, organizacyjnych i towarzyskich. Trzon Depeche Mode tworzą trzy osoby: Martin Gore, David Gahan i Andy Fletcher. Kompozytorem repertuaru grupy (i niekiedy wokalistą) jest Gore, jednak jako silny introwertyk nie stara się nią kierować. Z drugiej strony nawet jego solowe projekty i praca z innymi grupami nie odciągnęły go od pracy w zespole. Przeciwieństwem zamkniętego w sobie Gore'a jest wokalista Dave Gahan, ekstrawertyk i urodzony frontman. Tych dwóch członków grupy łączy osoba Andy'ego Fletchera, który ma wprawdzie najmniejszy wkład w muzyczny dorobek grupy, ale przyjaźni się ze skrytym Gorem i w naturalny sposób zapewnia jego komunikację z pozostałymi członkami ekipy. Dba także o sprawy czysto organizacyjne.
Na płaszczyźnie artystycznej podstawą działalności Depeche Mode jest szczególne porozumienie między Gorem i Gahanem, dwoma twórczymi biegunami grupy, jednak pod względem towarzyskim ci dwaj nie są mocno związani, głównie z powodu zamkniętego usposobienia Gore'a.

Grupa od początku prowadziła bujne życie rozrywkowe, któremu sprzyjała rosnąca popularność i częste trasy koncertowe, a także towarzystwo grup, które supportowały ich występy. Przez wiele lat udawało im się unikać zagrożeń płynących z nieustannego imprezowania, aż w końcu David Gahan popadł z tego powodu w poważne problemy życiowe, zdołał jednak wrócić do formy, a grupa pokonała kryzys wywołany jego uzależnieniami.

Depeche Mode jako grupa elektroniczna często współpracowała z różnymi inżynierami dźwięku. Podobnie jak Miller nie byli oni nigdy członkami grupy, ale na równi z nimi wpływali na kształt i styl kolejnych albumów. To także ważny element tej nietypowej grupy muzycznej.
 

Depeche Mode
Music For The Masses

Music for the Masses jest siódmym albumem grupy Depeche Mode (dziewiątym w USA). Jest kolejnym przełomem w twórczości zespołu, tym razem radykalnie zmienia się temat tekstów.
Music for the Masses przyniósł kolejne zmiany w sposobie pracy zespołu. Po raz pierwszy do współpracy zaproszono producenta Davida Bascombe, który nie był związany z Mute Records. Album był bardziej melodyjny i przebojowy w porównaniu do swojego poprzednika, jego światowa sprzedaż wyniosła 2 miliony egzemplarzy[6]. Single "Strangelove", "Never Let Me Down Again", "Behind the Wheel" znalazły sie w pierwszej dziesiątce list przebojów w takich krajach jak: Kanada, Brazylia, Niemcy, Południowa Afryka, Szwecja i Szwajcaria.

W 1988, wydano ostatni singiel Little 15. Jest to nastrojowa i spokojna piosenka. Jego b-side to Stjarna i Sonata No 14 in C#m (Moonlight Sonata). Została skomponowana przez Ludvika Van Beethovena. Zagrana przez Alana Wildera na fortepianie.
 
LISTA UTWORÓW
"Never Let Me Down Again" - 4:47
"The Things You Said" - 3:55
"Strangelove" - 4:56
"Sacred" - 4:43
"Little 15" - 4:14
"Behind the Wheel" - 5:17
"I Want You Now" - 3:44
"To Have and to Hold" - 2:51
"Nothing" - 4:13
"Pimpf" - 3:54
"Agent Orange" - 5:05
"Never Let Me Down Again (Aggro Mix)" - 4:58
"To Have and to Hold (Spanish Taster)" - 2:36
"Pleasure, Little Treasure (Glitter Mix)" - 5:37
 

wtorek, 10 sierpnia 2010

Chris Rea

Chris Rea
Auberge


Auberge (z francuskiego słowa "karczma") - album Chrisha Rea wydany w 1990 roku.

LISTA UTWORÓW
"Auberge"
"You're Not a Number"
"Gone Fishing"
"Heaven"
"Winter Song"
"Set Me Free"
"Red Shoes"
"Sing a Song of Love to Me"
"Every Second Counts"/"Looking For The Summer"
"You My Love"
"The Mention of Your Name"
 


Chris Rea
Wired to the Moon

LISTA UTWORÓW
1. Bombollini
2. Touche d' amour
3. Shine, shine, shine
4. Wired to the moon
5. Reasons
6. I don't know what it is but I love it
7. Ace of hearts
8. Holding out
9. Winning
 

Marillion

Marillion
A Singles Collection 

A Singles Collection - jak sama nazwa wskazuje - kolekcja utworów tytułowych najlepszych singli zespołu Marillion. Wydana również na kasetach VHS.

LISTA UTWORÓW
Cover My Eyes
Kayleigh
Easter
Warm Wet Circles
The Uninvited Guest
Assassing
Hooks in You
Garden Party
No One Can
Incommunicado
Dry Land
Lavender
I Will Walk on Water
Sympathy
 


Marillion
Fugazi

Fugazi - drugi album zespołu Marillion. W roku 1997 została wydana wersja 2CD remaster. Nazwa pochodzi ze slangu żołnierzy amerykańskich podczas wojny w Wietnamie; znaczy "Fucked Up, Got Ambushed, Zipped In".

W tym albumie po raz pierwszy pojawia się Ian Mosley, perkusista.
 

LISTA UTWORÓW
Assassing (7:02)
Punch & Judy (3:21)
Jigsaw (6:49)
Emerald Lies (5:08)
She Chameleon (6:52)
Incubus (8:30)
Fugazi (8:12)
 


Marillion
Misplaced Childhood

Misplaced Childhood - trzeci album zespołu Marillion, wydany pierwotnie w 1985 roku. W roku 1998 została wydana dwupłytowa (2 CD), zremasterowana wersja tego albumu. Ten concept album opowiada o dzieciństwie i jego wpływach na dorosłego człowieka. Utwór Kayleigh stał się międzynarodowym przebojem. Nazwa wzięła się od poprzedniej dziewczyny Fisha, Kay Lee, i o niej jest ta piosenka.

Album na początku miał mieć tylko dwa utwory, umieszczone na stronach A i B, później zrezygnowano z tego pomysłu.
 

LISTA UTWORÓW
Pseudo Silk Kimono (2:14)
Kayleigh (4:03)
Lavender (2:25)
Bitter Suite (7:56)
Heart of Lothian (4:02)
Waterhole (Expresso Bongo) (2:13)
Lords Of The Backstage (1:52)
Blind Curve (9:29)
Childhoods End? (4:33)
White Feather (2:25)
 

wtorek, 3 sierpnia 2010

Rainbow

Rainbow
Ritchie Blackmore's Rainbow

Ritchie Blackmore's Rainbow – pierwsza płyta grupy Rainbow wydana w sierpniu 1975 roku  przez Oyster Records. Większość kompozycji na tym albumie należy do lidera grupy Ritchiego Blackmore'a i wokalisty Ronniego Jamesa Dio ale znajdują się na niej też nowe opracowania utworów innych artystów, takie jak: "Black Sheep Of The Family" skomponowane przez Steve'a Hammonda, a wykonywane przez grupę Quatermass, oraz "Still I`m Sad" autorstwa Paula Samwell-Smitha i Jima McCarty'ego – członków grupy The Yardbirds. 

LISTA UTWORÓW
1. "Man on the Silver Mountain" 4:37

2. "Self Portrait" 3:12

3. "Black Sheep of the Family" 3:19

4. "Catch the Rainbow" 6:36

5. "Snake Charmer" 4:30

6. "The Temple of the King" 4:42

7. "If You Don't Like Rock'n'Roll" 2:36

8. "Sixteenth Century Greensleeves" 3:29

9. "Still I'm Sad" 3:53
 


Rainbow
 Rising

Rising – drugi album grupy Rainbow wydany 17 maja 1976 (zob. 1976 w muzyce) przez Polydor Records. Na szczególną uwagę zasługuje ośmiominutowy utwór "Stargazer", skomponowany przez Ritchiego Blackmore`a na wiolonczelę i zagrany wspólnie z orkiestrą the Munich Philharmonic Orchestra. Płyta została zarejestrowana w Monachium, w niespełna miesiąc. Producentem albumu jest znany z wydawnictw Deep Purple – Martin Birch.

Pierwsze wydanie CD zostało nieco inaczej zmiksowane w porównaniu z wydaniem winylowym. W roku 1999 oryginalny materiał muzyczny został poddany obróbce cyfrowej i na kolejnym wydaniu CD przywrócono właściwą kolejność utworów.
 

LISTA UTWORÓW
1. "Tarot Woman" 5:58

2. "Run With the Wolf" 3:48

3. "Starstruck" 4:06

4. "Do You Close Your Eyes" 2:58


5. "Stargazer" 8:26

6. "A Light in the Black" 8:12
 


Rainbow
 On Stage

On Stage – pierwszy album koncertowy zespołu Rainbow. Materiał muzyczny został nagrany na niemieckich i japońskich koncertach podczas trasy Rising World Tour. Oprócz klasycznych utworów zespołu zawiera także cover wcześniejszego zespołu Blackmore'a – Deep Purple ("Mistreated"). Dodatkowo koncert urozmaicony jest znakomitymi solówkami i improwizacjami muzyków.

Kilka utworów pochodzących z różnych koncertów zostało połączonych przez producenta Martina Bircha oraz zmieniona została ich kolejność tak, aby można było je łatwo dopasować do czterech stron wydania winylowego.
 

LISTA UTWORÓW
1. "Kill the King" (Ronnie James Dio, Ritchie Blackmore, Cozy Powell) 5:32

2. a) "Medley: Man On The Silver Mountain" (Dio, Blackmore)
b) "Blues" (Blackmore)
c) "Starstruck" (Dio, Blackmore)
 

3.    "Catch The Rainbow" (Dio, Blackmore)    15:35

4.    "Mistreated" (David Coverdale, Blackmore)    13:03

5. "Sixteenth Century Greensleeves" (Dio, Blackmore) 7:36

6. "Still I'm Sad" (Paul Samwell-Smith, Jim McCarty) 11:01
 


Rainbow
Long Live Rock 'n' Roll

Long Live Rock 'n' Roll – album grupy Rainbow wydany 9 kwietnia 1978 roku  przez Polydor Records. Płyta ta zawiera klasyczne utwory hardrockowe, niekiedy inspirowane muzyką wschodu ("Gates of Babylon"). Całość kończy nostalgiczna, siedmiominutowa ballada "Rainbow Eyes", zagrana z kilkuosobową orkiestrą. 

LISTA UTWORÓW
1. "Long Live Rock 'n' Roll" 4:21

2. "Lady of the Lake" 3:39

3. "L.A. Connection" 5:02

4. "Gates of Babylon" 6:49
 

5. "Kill the King" 4:29
(Blackmore/Dio/Powell)
6. "The Shed (Subtle)" 4:47
(Blackmore/Dio/Powell)
7. "Sensitive to Light" 3:07

8. "Rainbow Eyes" 7:11
 

poniedziałek, 26 lipca 2010

AC/DC

AC/DC
High Voltage

High Voltage - pierwszy ogólnoświatowo wydany album studyjny australijskiego zespołu hardrockowego AC/DC. Wydany został 14 maja 1976 roku. Osiem z dziewięciu utworów jest autorstwa Angusa Younga, Malcolma Younga, i Bona Scotta. Utwór "Can I Sit Next to You Girl" jest autorstwa braci Youngów.

Album został oryginalnie wydany przez wytwórnię Atlantic Records, i przysporzył jeszcze większą popularność zespołowi, sprzedając ponad 3 miliony egzemplarzy w samych Stanach Zjednoczonych.

Ogólnoświatowa wersja albumu High Voltage stwarza uczucie praktycznie żadnego związku z australijską wersją. Jest to kompilacja utworów z pierwszych dwóch australijskich albumów studyjnych AC/DC, z jedynie dwoma utworami z oryginalnego High Voltage (wydanego w lutym 1975 r.) oraz z siedmioma z albumu T.N.T. (wydanego w grudniu 1975 roku).

Tę edycję albumu wyróżnia także inna okładka od oryginalnej, którą wyróżnia osoba Angusa Younga na niej, co jest pierwszym (i nie ostatnim) razem wśród albumów AC/DC. Początkowo w Europie ten album był wydawany z jeszcze inną okładką, obecnie w Europie album jest wydawany z oryginalną okładką.

LISTA UTWORÓW
"It's a Long Way to the Top (If You Wanna Rock 'n' Roll)" - 5:01 (winyl), 5:15 (CD)
"Rock 'n' Roll Singer" - 5:03
"The Jack" - 5:52
"Live Wire" - 5:49
"T.N.T." - 3:34
"Can I Sit Next to You Girl" (Young, Young) - 4:12
"Little Lover" - 5:39
"She's Got Balls" - 4:51
"High Voltage" - 4:04
 


AC/DC
Powerage

Powerage jest piątym albumem studyjnym australijskiego zespołu AC/DC, wydanym w maju 1978 roku. Jest on również czwartym, ogólnoświatowym albumem studyjnym AC/DC. Wszystkie utwory są autorstwa Angusa Younga, Malcolma Younga, i Bona Scotta.

Album został oryginalnie wydany przez wytwórnię Atlantic Records. Osiągnął 133. pozycję na amerykańskiej liście Billboardu, Pop Albums, oraz został sprzedany w ponad milionie egzemplarzy w tym samym kraju.

Powerage jest pierwszym albumem AC/DC wydanym niemal w tym samym czasie na obu - australijskim i międzynarodowym - rynkach, oraz jest pierwszym który został wydany z tą samą okładką na obu rynkach. Również jest pierwszym albumem pod względem listy utworów, która jest taka sama na wszystkich wersjach albumu, z wyjątkiem europejskiej edycji winylowej. Zawiera ona utwór "Cold Hearted Man", który nie został oficjalnie wydany na żadnym innym albumie AC/DC. Dodatkowo, niektóre wczesne egzemplarze tej edycji albumu nie zawierają utworu "Rock 'n' Roll Damnation".

Na Powerage zadebiutował nowy basista zespołu, Cliff Williams. Jest to ostatni album studyjny zespołu wyprodukowany przez Harry'ego Vandę i George'a Younga gdy wokalistą zespołu był Bon Scott.
 

LISTA UTWORÓW
"Rock 'n' Roll Damnation" – 3:37
"Down Payment Blues" – 6:03
"Gimme a Bullet" – 3:21
"Riff Raff" – 5:11
"Sin City" – 4:45
"What's Next to the Moon" – 3:31
"Gone Shootin'" – 5:05
"Up to My Neck in You" – 4:13
"Kicked in the Teeth" – 4:03
 


AC/DC
If You Want Blood You've Got It

If You Want Blood You've Got It jest pierwszym albumem koncertowym australijskiego zespołu AC/DC, oryginalnie wydanym 13 października 1978 roku. Autorami wszystkich utworów są Angus Young, Malcolm Young, i Bon Scott.

Koncert został nagrany 30 kwietnia 1978 r. w Apollo Theatre w Glasgow, Szkocja, podczas trasy koncertowej Powerage Tour, i zawiera utwory z albumów T.N.T., Dirty Deeds Done Dirt Cheap, Let There Be Rock, i Powerage. Jest to ostatni album AC/DC za czasów Bona Scotta, którego produkcją zajęli się Harry Vanda i George Young, którzy byli także producentami wszystkich poprzednich albumów AC/DC.

Wyróżniającą sytuacją z tego koncertu jest to, że gdy zespół wrócił na bis, był przebrany w ubiór reprezentacji Szkocji w piłce nożnej.
Utwór o tym samym tytule, "If You Want Blood (You've Got It)", zamieszczony jest na następnym albumie AC/DC, Highway to Hell.
Utwory "Dog Eat Dog" i "Fling Thing" (obecnie znany pod nazwą "Bonny") także zostały wykonane na tym koncercie, ale nie zostały zamieszczone na tym albumie. Utwór "Dog Eat Dog" z tego koncertu został wydany na stronie-B singla "Whole Lotta Rosie" w listopadzie 1978 r.
Utwór "Rocker" mimo że jest z tego koncertu, na albumie jest zamieszczony w nieznacznie zmienionej wersji.
 

LISTA UTWORÓW
"Riff Raff" (Powerage) – 5:58
"Hell Ain't a Bad Place to Be" (Let There Be Rock) – 4:10
"Bad Boy Boogie" (Let There Be Rock) – 7:26
"The Jack" (T.N.T.) – 5:49
"Problem Child" (Dirty Deeds Done Dirt Cheap) – 4:36
"Whole Lotta Rosie" (Let There Be Rock) – 4:08
"Rock 'n' Roll Damnation" (Powerage) – 3:40
"High Voltage" (T.N.T.) – 5:04
"Let There Be Rock" (Let There Be Rock) – 8:32
"Rocker" (T.N.T.) – 3:12
W nawiasach wymienione są albumy z których oryginalnie pochodzi dany utwór.
Kompozytorami wszystkich utworów są Angus Young, Malcolm Young, i Bon Scott.



AC/DC
Highway To Hell

Highway to Hell jest szóstym albumem studyjnym australijskiego zespołu AC/DC, wydanym 27 lipca 1979 roku. Jest to również piąty ogólnoświatowo wydany album studyjny zespołu. Wszystkie utwory są autorstwa Angusa Younga, Malcolma Younga, oraz Bona Scotta.

Album został oryginalnie wydany przez wytwórnię Atlantic Records. Obecnie sprzedany został w ponad 7 milionach kopii w Stanach Zjednoczonych.

W 2003 album został sklasyfikowany na 199. miejscu listy 500 albumów wszech czasów wg magazynu Rolling Stone[5].

Najpopularniejszy album AC/DC w czasie jego wydania, Highway to Hell wydatnie poszerzył liczbę odbiorców muzyki zespołu, pozycjonując zespół do przełomowego sukcesu w następnym roku razem z wydaniem następnego albumu, Back in Black. Jest to ostatni album AC/DC nagrany razem z wokalistą Bonem Scottem, przed jego przedwczesną śmiercią w lutym 1980 roku. Końcowe słowa wypowiedziane przez Scotta na albumie, "Shazbot, na-nu na-nu", są zwrotami używanymi w popularnym wtedy amerykańskim sitcomie, Mork & Mindy, przez głównego bohatera, Mocka (granego przez Robina Williamsa).

Highway to Hell jest pierwszym albumem AC/DC niewyprodukowanym przez Harry'ego Vandę i George'a Younga. Przed-produkcja albumu zaczęła się w styczniu 1979 roku z wycinkami dem w Albert Studios w Sydney, Australia, gdzie zespół spotkał producenta, Eddiego Kramera. Kramer został zwolniony zanim choć jeden utwór został stworzony, a jego miejsce zastąpił Robert John "Mutt" Lange. Mimo że wybór był przypadkowy, to Lange wyprodukował także następne dwa albumy zespołu, Back in Black i For Those About to Rock We Salute You.

W Australii, Highway to Hell został wydany z trochę inną okładką, wyróżniającą płomienie i gryf gitary skierowany w stronę zdjęcia członków zespołu, które wyróżnia ogólnoświatowa okładka. Dodatkowo, w NRD album został wydany z inaczej zaprojektowanym przodem i tyłem okładki, ponoć dlatego, że władze NRD nie były zadowolone z wkładki do albumu wydawanej wszędzie w tej samej postaci.
 

LISTA UTWORÓW
"Highway to Hell" – 3:28
"Girls Got Rhythm" – 3:23
"Walk All Over You" – 5:10
"Touch Too Much" – 4:26
"Beating Around the Bush" – 3:55
"Shot Down in Flames" – 3:22
"Get It Hot" – 2:34
"If You Want Blood (You've Got It)" – 4:36
"Love Hungry Man" – 4:17
"Night Prowler" – 6:17
 

AC/DC
'74 Jailbreak

 '74 Jailbreak jest minialbumem australijskiego zespołu AC/DC, został wydany 15 października 1984 roku na amerykańskim i japońskim rynku, a w 1990 roku, także na europejskim[1]. Na albumie zostały zamieszczone niektóre wczesne utwory AC/DC, wydane jedynie w Australii.

Pierwszy utwór pochodzi z australijskiej edycji albumu Dirty Deeds Done Dirt Cheap z 1976 r., a reszta utworów jest z australijskiej edycji albumu High Voltage, nagranego w 1974 r. i wydanego w następnym roku.



LISTA UTWORÓW
1. Jailbreak
 
2. You Ain't Got A Hold No Me
3. Show Business
4. Soul Stripper

5. Baby, Please Don't Go





AC/DC
For Those About To Rock (We Salute You)



For Those About to Rock We Salute You jest ósmym albumem studyjnym australijskiego zespołu AC/DC, wydanym 23 listopada 1981 roku. Album jest następcą, popularnego albumu Back in Black. For Those About to Rock został sprzedany obecnie w ponad 4 milionach kopii w Stanach Zjednoczonych.

Nazwa albumu została zainspirowana przez książkę, przeczytaną przez Angusa Younga, o nazwie: For Those About to Die, We Salute You, opowiadającej o rzymskich gladiatorach. Jest to ostatni album AC/DC wyprodukowany przez Roberta Lange.

Jest to pierwszy album AC/DC, który osiągnął 1. pozycję w USA (drugi jest Black Ice z 2008 r.). Po jego wydaniu, zespół wyruszył na swoją pierwszą trasę stadionową w Ameryce Północnej. Podczas tej trasy, popularnym stał się tytułowy utwór z tego albumu, który zespół zwykł grać na bis oraz przy którym na scenie pojawiały się armaty, które wybuchały zgodnie z utworem.

W Hiszpanii, wczesne kopie albumu miały odwrócony kolor okładki, czyli brązową armatę na czarnym tle.



LISTA UTWORÓW
"For Those About to Rock (We Salute You)" – 5:44
"I Put the Finger on You" – 3:28
"Let's Get It Up" – 3:54
"Inject the Venom" – 3:32
"Snowballed" – 3:23
"Evil Walks" – 4:23
"C.O.D." – 3:19
"Breaking the Rules" – 4:23
"Night of the Long Knives" – 3:25
"Spellbound" – 4:29
 



AC/DC
Flick Of The Switch



Flick of the Switch jest dziewiątym albumem studyjnym australijskiego zespołu AC/DC, wydanym 15 sierpnia 1983 roku. Album został wyprodukowany przez AC/DC samodzielnie i osiągnął 4. w Wielkiej Brytanii oraz 15. pozycję w USA.

Po problemach z innym członkami zespołu, perkusista Phil Rudd został wyrzucony w trakcie sesji nagraniowych, ale zdążył nagrać większość swoich partii na perkusji. Jeszcze przed wydaniem albumu został zastąpiony przez Simona Wrighta, który udziela się dopiero na teledyskach do dwóch singli z tego albumu, "Flick of the Switch" i "Nervous Shakedown".



LISTA UTWORÓW
"Rising Power" – 3:45
"This House Is on Fire" – 3:25
"Flick of the Switch" – 3:15
"Nervous Shakedown" – 4:29
"Landslide" – 3:59
"Guns for Hire" – 3:26
"Deep in the Hole" – 3:21
"Bedlam in Belgium" – 3:54
"Badlands" – 3:40
"Brain Shake" – 4:09
 



AC/DC
Fly On The Wall


Fly on The Wall - dziesiąty album australijskiego zespołu AC/DC wydany w 1985 roku.


LISTA UTWORÓW
"Fly on the Wall" – 3:46
"Shake Your Foundations" – 4:12
"First Blood" – 3:48
"Danger" – 4:24
"Sink the Pink" – 4:17
"Playing with Girls" – 3:47
"Stand Up" – 3:55
"Hell or High Water" – 4:34
"Back in Business" – 4:26
"Send for the Man" – 3:24
 



AC/DC
Blow Up Your Video



Blow Up Your Video jest jedenastym albumem studyjnym australijskiego zespołu AC/DC, wydanym 18 stycznia 1988 roku. Jest to ostatni album zespołu nagrany z perkusistą Simonem Wrightem.

Album został wyprodukowany przez Harry'ego Vandę i George'a Younga, producentów pierwszych albumów AC/DC. Po raz ostatni Brian Johnson napisał wszystkie teksty do utworów, od następnego albumu, The Razor's Edge, aż do albumu z 2000 r., Stiff Upper Lip, autorami tekstów byli bracia Youngowie. Na albumie Black Ice wydanym w roku 2008 Johnson ponownie jest autorem tekstów.

Album był najlepiej sprzedającym się albumem zespołu od czasu For Those About to Rock We Salute You. Blow Up Your Video osiągnęło 2. pozycję w Wielkiej Brytanii, a w USA - 12. Mimo wszystko, zespół grał jedynie dwa utwory z tego albumu na trasie koncertowej, Blow Up Your Video World Tour. Singel, "Heatseeker" trafił do pierwszej 20. w Wielkiej Brytanii.



LISTA UTWORÓW
"Heatseeker" – 3:50
"That's the Way I Wanna Rock & Roll" – 3:45
"Meanstreak" – 4:09
"Go Zone" – 4:27
"Kissin' Dynamite" – 3:59
"Nick of Time" – 4:18
"Some Sin for Nuthin'" – 4:11
"Ruff Stuff" – 4:30
"Two's Up" – 5:21
"This Means War" – 4:23
 



AC/DC
The Razor's Edge



The Razor's Edge jest dwunastym albumem studyjnym australijskiego zespołu AC/DC, wydanym 21 września 1990 roku. Jest to jedyny album studyjny zespołu nagrany z perkusistą Chrisem Slade'em. Album zawiera jedne z najpopularniejszych utworów zespołu, takie jak "Thunderstruck" i "Moneytalks". Album osiągnął 2. pozycję w USA i 4. w Wielkiej Brytanii. Został sprzedany obecnie w ponad 5 milionach kopii w USA.

Po wydaniu albumu, zespołu wyruszył w światową trasę koncertową, która jest prawdopodobnie najsłynniejszą trasą zespołu. Zespół wykonywał z tego albumu głównie trzy utwory (a zarazem single) "Thunderstruck", "Are You Ready", i "Moneytalks" podczas którego na publikę były zrzucane "Angus Bucks".



LISTA UTWORÓW
"Thunderstruck" – 4:52
"Fire Your Guns" – 2:54
"Moneytalks" – 3:46
"The Razor's Edge" – 4:22
"Mistress for Christmas" – 3:59
"Rock Your Heart Out" – 4:06
"Are You Ready" – 4:10
"Got You By the Balls" – 4:30
"Shot of Love" – 3:56
"Let's Make It" – 3:32
 



AC/DC
Who Made Who



Who Made Who jest albumem australijskiego zespołu AC/DC, wydanym 24 maja 1986 roku jako soundtrack do filmu Stephena Kinga, Maksymalne przyspieszenie. Trzy utwory na albumie - "Who Made Who" oraz instrumentalne "D.T." i "Chase the Ace" - są nowymi utworami. Reszta utworów pochodzi z wcześniejszych albumów zespołu. Tylko jeden utwór pochodzi z tzw. "Ery Bona Scotta"; reszta utworów jest z Brianem Johnsonem. Album został sprzedany obecnie w ponad 5 milionach kopii w Stanach Zjednoczonych. Album osiągnął 11. w Wielkiej Brytanii, a w USA - 33. pozycję.

Równocześnie z albumem, zespół wydał film zawierający teledyski do utworów "Who Made Who", "You Shook Me All Night Long", "Shake Your Foundations", "Hells Bells", oraz zapis wykonania na żywo utworu "For Those About to Rock (We Salute You)", który został nagrany w Detroit w 1983 roku.



LISTA UTWORÓW
"Who Made Who" (Nowy utwór) – 3:27
"You Shook Me All Night Long" (Back in Black) – 3:31
"D.T." (Nowy utwór) (Young, Young) – 2:56
"Sink the Pink" (Fly on the Wall) – 4:15
"Ride On" (Dirty Deeds Done Dirt Cheap) (Young, Young, Scott) – 5:50
"Hells Bells" (Back in Black) – 5:13
"Shake Your Foundations" (Fly on the Wall) – 4:10 (CD), 3:53 (winyl)
"Chase the Ace" (Nowy utwór) (Young, Young) – 3:01
"For Those About to Rock (We Salute You)" (For Those About to Rock We Salute You) – 5:44
 



AC/DC
Live



AC/DC Live jest drugim albumem koncertowym AC/DC, wydanym 27 października 1992 roku. Jest to drugi i ostatni album AC/DC wydany z perkusistą Chrisem Sladem.

Na AC/DC Live składają się utwory nagrane podczas różnych koncertów w ramach trasy koncertowej AC/DC po wydaniu albumu, The Razor's Edge. Listy utworów obu wydanych edycji - jednopłytowej i kolekcjonerskiej - są bardzo zróżnicowane, znajdują się na nich utwory od wczesnych albumów AC/DC, T.N.T. czy Dirty Deeds Done Dirt Cheap, aż do najnowszych albumów, Blow Up Your Video i The Razor's Edge.

Jednopłytowa edycja albumu osiągnęła 15. pozycję na amerykańskiej liście Billboardu, The Billboard 200, a kolekcjonerska - 34. Jednopłytowa edycja albumu została sprzedana obecnie w ponad 3 milionach kopii w Stanach Zjednoczonych, a kolekcjonerska w ponad 2 milionach.



LISTA UTWORÓW
"Thunderstruck" (The Razor's Edge) (Young, Young) - 6:35
"Shoot to Thrill" (Back in Black) - 5:23
"Back in Black" (Back in Black) - 4:28
"Who Made Who" (Who Made Who) - 5:16
"Heatseeker" (Blow Up Your Video) - 3:37
"The Jack" (T.N.T.) (Young, Young, Scott) - 6:57
"Moneytalks" (The Razor's Edge) (Young, Young) - 4:19
"Hells Bells" (Back in Black) - 6:02
"Dirty Deeds Done Dirt Cheap" (Dirty Deeds Done Dirt Cheap) (Young, Young, Scott) - 5:02
"Whole Lotta Rosie" (Let There Be Rock) (Young, Young, Scott) - 4:30
"You Shook Me All Night Long" (Back in Black) 3:55
"Highway to Hell" (Highway to Hell) (Young, Young, Scott) - 3:53
"T.N.T." (T.N.T.) (Young, Young, Scott) - 3:47
"For Those About to Rock (We Salute You)" (For Those About to Rock We Salute You) - 7:08
 



AC/DC
Ballbreaker



Ballbreaker jest trzynastym albumem studyjnym australijskiego zespołu AC/DC, wydanym 26 września 1995 roku. Album wyróżnia powrót pierwotnego perkusisty AC/DC, Phila Rudda, który został wyrzucony z zespołu z powodu jego problemów z alkoholem i Malcolmem Youngiem. Z tego albumu zostały wydane trzy single: "Hard as a Rock", "Cover You in Oil", i "Hail Caesar". Album został wyprodukowany przez Ricka Rubina, który jest wielkim fanem AC/DC. Rubin pracował wcześniej z zespołem nad utworem/singlem "Big Gun", który został wydany w 1993 r. na soundtracku do filmu Bohater ostatniej akcji.

Album osiągnął 4. pozycję w USA oraz 6. w Wielkiej Brytanii.

Dwa tygodnie od rozpoczęcia amerykańskiej części trasy koncertowej, zespół musiał odwołać cztery koncerty, ponieważ Brian Johnson musiał uczestniczyć w pogrzebie w Wielkiej Brytanii, po niespodziewanej śmierci jego ojca. 28 stycznia 1996 r., natychmiast wyleciał do Brytanii po koncercie w San Antonio, USA. 3 lutego wrócił do USA, i wznowił trasę koncertową razem z zespołem od koncertu w Oakland.



LISTA UTWORÓW
"Hard as a Rock" – 4:31
"Cover You in Oil" – 4:32
"The Furor" – 4:10
"Boogie Man" – 4:07
"The Honey Roll" – 5:35
"Burnin' Alive" – 5:05
"Hail Caesar" – 5:14
"Love Bomb" – 3:14
"Caught with Your Pants Down" – 4:14
"Whiskey on the Rocks" – 4:35
"Ballbreaker" – 4:31
 



AC/DC
Stiff Upper Lip



Stiff Upper Lip jest czternastym albumem studyjnym australijskiego zespołu AC/DC, wydanym 28 lutego 2000 roku. Został wyprodukowany przez jednego z dwóch pierwszych producentów AC/DC, George'a Younga. Z albumu zostały wydane trzy single: tytułowy "Stiff Upper Lip", "Safe in New York City", i "Satellite Blues".

W Australii, Stiff Upper Lip został wydany także jako dwupłytowa edycja; na pierwszej płycie zawiera oryginalne utwory z albumu, a na drugiej płycie zamieszczone jest pięć utworów na żywo, trzy teledyski, i jeden utwór z sesji nagraniowej albumu Stiff Upper Lip, nie zamieszczony oryginalnie na albumie.



LISTA UTWORÓW
"Stiff Upper Lip" – 3:35
"Meltdown" – 3:41
"House of Jazz" – 3:56
"Hold Me Back" – 3:59
"Safe in New York City" – 3:59
"Can't Stand Still" – 3:41
"Can't Stop Rock 'N' Roll" – 4:02
"Satellite Blues" – 3:46
"Damned" – 3:52
"Come and Get It" – 4:02
"All Screwed Up" – 4:36
"Give It Up" – 3:53





AC/DC
Back In Black



Back in Black jest siódmym albumem studyjnym australijskiego zespołu AC/DC, wydanym 25 lipca 1980 roku. Back in Black jest pierwszym albumem AC/DC nagranym bez wokalisty Bona Scotta, który zmarł w lutym 1980 roku. Zespół rozważał rozwiązanie zespołu z powodu jego śmierci, ale ostatecznie zdecydował kontynuować istnienie i szybko zatrudnił nowego wokalistę i twórcę tekstów piosenek, Briana Johnsona. Bracia Young zaczęli pracę nad tym albumem przed śmiercią Scotta, który zdążył napisać teksty do potencjalnych nowych utworów, po śmierci Scotta i przyjęciu nowego wokalisty, bracia postanowili zacząć pracę nad albumem od nowa. Robert John "Mutt" Lange, który pracował z AC/DC nad poprzednim albumem, Highway to Hell, został ponownie zaangażowany do produkcji.

Album został wydany w zremasterowanej wersji pod koniec 1994 roku, później został zamieszczony także na kompilacji Bonfire z 1997 roku. Dodatkowo, w 2005 roku została wydana edycja na dwustronnym CD (DualDisc), zawierająca album w formacie LPCM Stereo i film dokumentalny The Story of Back in Black.

Na całym świecie album sprzedany został już w ponad 49 milionach kopii, dzięki czemu jest na drugim miejscu wśród najlepiej sprzedających się albumów wszech czasów, za Thrillerem Michaela Jacksona.

W 2003 album został sklasyfikowany na 73. miejscu listy 500 albumów wszech czasów wg magazynu Rolling Stone

Back in Black zawiera niektóre z największych hitów AC/DC, takich jak "Hells Bells", tytułowy "Back in Black", czy "You Shook Me All Night Long". Angus Young powiedział, że w całości czarna okładka albumu jest "oznaką żałoby" z powodu śmierci Scotta (czarny jest tradycyjnym kolorem dla żałoby). Album jest najpopularniejszym albumem AC/DC, drugim najlepiej sprzedającym się albumem wszech czasów, oraz najlepiej sprzedającym się albumem jakiegokolwiek zespołu, z ponad 49 milionami sprzedanych kopii na całym świecie[7]. W Stanach Zjednoczonych jest na piątym miejscu wśród najlepiej sprzedających się albumów, z 22 milionami sprzedanych kopii[8]. Mimo ogromnego sukcesu komercyjnego, album nie uplasował się na 1., tylko na 4. pozycji krajowego zestawienia w USA. Dopiero następny album zespołu, For Those About to Rock We Salute You, osiągnął 1. pozycję.


LISTA UTWORÓW
"Hells Bells" – 5:12
"Shoot to Thrill" – 5:17
"What Do You Do for Money Honey" – 3:35
"Givin the Dog a Bone" – 3:31
"Let Me Put My Love into You" – 4:15
"Back in Black" – 4:15
"You Shook Me All Night Long" – 3:30
"Have a Drink on Me" – 3:58
"Shake a Leg" – 4:05
"Rock and Roll Ain't Noise Pollution" – 4:16


AC/DC
Black Ice

Black Ice - piętnasty album studyjny hardrockowego zespołu AC/DC. Został wydany 20 października 2008 roku przez wytwórnię Columbia Records

LISTA UTWORÓW
"Rock 'n Roll Train" - 4:21
"Skies on Fire" - 3:34
"Big Jack" - 3:57
"Anything Goes" - 3:22
"War Machine" - 3:09
"Smash 'N Grab" - 4:06
"Spoilin' for a Fight" - 3:17
"Wheels" - 3:28
"Decibel" - 3:34
"Stormy May Day" - 3:10
"She Likes Rock 'N Roll" - 3:53
"Money Made" - 4:15
"Rock 'N Roll Dream" - 4:41
"Rocking All the Way" - 3:22
"Black Ice" - 3:25
 


AC/DC
T.N.T.

T.N.T. jest drugim albumem studyjnym australijskiego zespołu AC/DC. Został wydany tylko w Australii, w grudniu 1975 roku. Siedem z dziewięciu utworów jest autorstwa Angusa Younga, Malcolma Younga, i Bona Scotta. Utwór "Can I Sit Next to You Girl" jest autorstwa braci Youngów, a piosenka "School Days" jest coverem utworu Chucka Berry'ego.

Album oryginalnie został wydany przez wytwórnię Albert Productions, i nigdy nie był wydawany przez inną wytwórnię. Niemniej jednak większość piosenek z tego albumu została zamieszczona na ogólnoświatowym wydaniu albumu High Voltage, wydanym przez wytwórnię Atco w maju 1976 r.
T.N.T. wyróżnia zmiana kierunku w porównaniu z debiutanckim albumem, High Voltage, wydanym w lutym 1975 r. High Voltage prezentuje głównie muzykę z wpływami z glam rocka, a T.N.T. już w pełni ujawnia formułę dzięki której zespół stał się sławny w przyszłości: rock & roll oparty na R&B z wysokim poziomem zniekształceń w prowadzącej i rytmicznej gitarze. Album zawiera niektóre z najbardziej znanych utworów zespołu, jak "It's a Long Way to the Top (If You Wanna Rock 'n' Roll)", "The Jack", czy tytułowy "T.N.T."

T.N.T. również doprowadził do kolejnych występów AC/DC w australijskim programie muzycznym, Countdown, w którym zespół zaczął występować od wydania debiutanckiego albumu High Voltage. Te występy zawierają wykonanie utworu "T.N.T.", jak i również słynny dziś teledysk do utworu "It's a Long Way to the Top (If You Wanna Rock 'n' Roll)".

Teledysk został nakręcony 23 lutego 1976 r. Prezentuje on członków zespołu, razem z członkami zespołu Rats of Tobruk Pipe Band na tyłach ciężarówki jadącej ulicą Swanston w Melbourne, Australia. 1 października 2004 r., alei Korporacyjnej w Melbourne zmieniono nazwę na aleję ACDC jako hołd dla AC/DC. Na wybór tej ulicy wpływ miał między innymi ten teledysk, ponieważ ulica Swanston jest położona w pobliżu tej alei.
T.N.T. jest jedynym australijskim albumem studyjnym AC/DC, który nie ma ogólnoświatowego odpowiednika. Niemniej jednak, siedem z dziewięciu utworów z tego albumu wypełnia ogólnoświatowe wydanie albumu High Voltage, wydanego w maju 1976 r. Pozostałe dwa utwory zostały zamieszczone na innych wydaniach, "Rocker" znaleźć można na ogólnoświatowym wydaniu albumu Dirty Deeds Done Dirt Cheap, wydanego w listopadzie 1976 r., a utwór "School Days" został zamieszczony na kompilacji Bonfire, wydanej w listopadzie 1997 r.


LISTA UTWORÓW
"It's a Long Way to the Top (If You Wanna Rock 'n' Roll)" – 5:15
"Rock 'n' Roll Singer" – 5:04
"The Jack" – 5:51
"Live Wire" – 5:50
"T.N.T." – 3:34
"Rocker" – 2:49
"Can I Sit Next to You Girl" (Young, Young) – 4:11
"High Voltage" – 4:02
"School Days" (Chuck Berry) – 5:23