RAMMSTEIN

RAMMSTEIN

Rammstein (często zapisywane skrótowo jako R+) – niemiecki zespół grający muzykę z gatunku industrial metal. Powstał na początku 1994 roku, jego nazwa pochodzi od amerykańskiej bazy lotniczej (Ramstein Air Base) w Niemczech, położonej obok miasta Ramstein-Miesenbach, w której miała miejsce katastrofa lotnicza, o której zespół nagrał utwór o tej samej nazwie. Początkowo nazwa brzmiała "Rammstein Flugschau", która jednak w niedalekiej przyszłości została skrócona do Rammstein. Paul Landers, jeden z ówczesnych twórców nowej nazwy, w późniejszym czasie wyjaśnił, iż nowa nazwa zespołu została wymyślona dla zabawy i dodatkowo ze względu na niewiedzę omyłkowo zapisana przez dwa M. Pomimo innych pomysłów na nazwę zespołu (m.in. Milch, Erde oraz Mutter), grupie nie udało się już pozbyć starszego nazewnictwa.

Na pomysł stworzenia zespołu wpadł Richard Kruspe, do którego dołączyli Christoph Schneider i Oliver Riedel. Następnie przyłączyli się Till Lindemann, Paul Landers oraz Christian Lorenz. W takim składzie zespół gra do dziś.

Sami muzycy przyznają, że inspirowali się twórczością słoweńskiego Laibach oraz rodzimego Oomph!^{[potrzebne źródło]} Styl grupy ewoluował, początkowo był mocno przesiąknięty elektroniką i industrialnymi dźwiękami, na ostatnich płytach brzmienie zespołu stało się bardziej naturalne, pojawiły się partie wykonywane przez chór i orkiestrę.

Muzykę grupy często określa się mianem tanz metalu. Zespół wymyślił to określenie, aby uniknąć sklasyfikowania jego twórczości do jednego z istniejących już gatunków muzyki. Termin przetłumaczyć można by jako taneczny metal. W wywiadzie dla magazynu "Tylko Rock" z kwietnia 2001 roku członkowie zespołu tak opowiadają o rodzaju muzyki, jaką wykonują: Bardzo ciężki, romantyczny, pełen kontrastów, częściowo także taneczny. Zdarzało się nam odpowiadać na pytania typu: jaką muzykę gracie? Wreszcie wymyśliliśmy termin tanz metal. Sporo u nas słychać inspiracji techno, muzyką house – ciągle próbujemy to wszystko mieszać.

Teksty piosenek poruszają tematy często uznawane za mroczne lub kontrowersyjne (jak np. utwór "Mein Teil" zainspirowany historią kanibala z Rotenburga czy "Wiener Blut" zainspirowany sprawą Josefa Fritzla^[5][6]). Obracają się wokół miłości, samotności, perwersji i seksu ("Rein raus", "Bück dich", "Pussy", "Sehnsucht", "Du riechst so gut"). Dotyczą także innych tematów – narkotyków ("Adios"), polityki ("Amerika"), nekrofilii ("Heirate mich"), homoseksualizmu ("Mann gegen Mann"), prostytucji ("Te quiero puta!"), kazirodztwa i pedofilii ("Laichzeit", "Tier", "Spiel mit mir").

Autorem większości oryginalnych tekstów Rammsteinu jest Till Lindemann.

Koncerty Rammsteinu pełne są efektów pirotechnicznych. Zespół przygotowuje stroje i zachowanie na scenie (odgrywanie scen obrazujących teksty piosenek). Stałym elementem podczas wykonywania utworu "Rammstein" był płonący płaszcz noszony przez wokalistę, który nawiązuje do katastrofy, o której opowiada ów utwór, jednak w czasie trasy promującej album Reise, Reise został on zastąpiony miotaczami ognia przymocowanymi do rąk wokalisty. Częstym motywem jest także członek zespołu "odpływający" na pontonie niesionym przez widownię podczas wykonywania piosenki "Seemann" i "Stripped" lub podczas wykonywania utworu "Feuer frei!" płonące maski, za pomocą których muzycy plują kolumnami ognia.

Rammstein przykłada dużą wagę do teledysków. Pomysły są różnorodne – w "Ich will", gdzie zespół napada na bank i bierze zakładników, "Sonne" z przedstawioną w krzywym zwierciadle bajką o królewnie Śnieżce i siedmiu krasnoludkach, miłosną balladą "Seemann" graną na wysypisku śmieci, czy prześmiewczym teledyskiem "Amerika".

Inspirację dla swoich teledysków czerpią czasem z filmów, np. teledysk do utworu "Engel" (nagrodzony niemiecką nagrodą Echo) zainspirowany został przez film Od zmierzchu do świtu, a do "Du hast" przez Wściekłe psy Quentina Tarantino.

Zespół był oskarżany o fascynację faszyzmem, zwłaszcza po wykorzystaniu fragmentów filmu Olimpiada Leni Riefenstahl w teledysku "Stripped". Emisja niektórych teledysków zespołu (np. "Mein Teil") zabroniona została w Niemczech w godzinach dziennych

Do tej pory ukazały się trzy książki związane z zespołem. W 1999 roku wydano Liederbuch – zbiór wszystkich informacji o wybranych czternastu utworach grupy (zawierający tabulatury, teksty itp.) W roku 2001 ukazała się książka Rammstein, zawierająca kolorowe zdjęcia, informacje o zespole, biografie jego członków, opis starszych utworów i ich teksty. Ostatnią jak do tej pory książką jest 53-stronicowa Tourbuch Deutschlandtour 2001, będąca zbiorem zdjęć z trasy koncertowej po Niemczech w 2001 roku wykonanych przez Matthiasa Matthiesa.

Liebe ist für alle da

Liebe ist für alle da – szósty album studyjny zespołu Rammstein, wydany 16 października 2009 roku.

Tytuł albumu został zatwierdzony i podany do wiadomości publicznej 1 września 2009 w nagraniu promocyjnym do nowego singla "Pussy" oraz w wywiadzie z Paulem Landersem w magazynie „RockOne”. Album zawiera jedenaście utworów. Osiem tytułów podanych zostało 13 sierpnia 2009, pozostałe trzy ujawniono 19 sierpnia. W lipcu 2009 tytułowy utwór, "Liebe ist für alle da", wyciekł do Internetu wraz z różnymi materiałami promocyjnymi. Richard Z. Kruspe powiedział, że "B********" nie pochodzi od „bastard”, ale od „bückstabü”, czyli słowa wymyślonego przez zespół, które nie ma określonego znaczenia, może znaczyć cokolwiek.
Pierwszym singlem promującym album jest "Pussy", zawierający również utwór "Rammlied" jako B-side, wydany 18 września 2009 w Unii Europejskiej i 19 września w USA. Razem z nim premierę miał pierwszy teledysk do utworu "Pussy".
Bundesprüfstelle für jugendgefährdende Medien, niemiecka organizacja rządowa dbająca o dobro dzieci, umieściła album na liście materiałów nieodpowiednich dla nieletnich, czego głównymi przyczynami były utwór "Ich tu dir weh" oraz zdjęcie we wkładce, na którym Richard Kruspe bije nagą kobietę. Sprawiło to, że album kupować mogą w Niemczech jedynie osoby dorosłe, dodatkowo nie może on być prezentowany na widoku w sklepach, do których wstęp mają osoby nieletnie. W Niemczech w między czasie ukazała się reedycja płyty bez rzeczonego utworu oraz kontrowersyjnego zdjęcia.

LISTA UTWORÓW
CD1

1. "Rammlied" - 5:20
2. "Ich tu dir weh" - 5:02 (w wersji ocenzurowanej nie ma tego utworu)
3. "Waidmanns Heil" - 3:33
4. "Haifisch" - 3:45
5. "B********" (Bückstabü) - 4:15
6. "Frühling in Paris" - 4:45
7. "Wiener Blut" - 3:53
8. "Pussy" - 4:00
9. "Liebe ist für alle da" - 3:26
10. "Mehr" - 4:09
11. "Roter Sand" - 3:59

CD2

1. "Führe mich" - 4:34
2. "Donaukinder" - 5:18
3. "Halt" - 4:20
4. "Roter Sand (Orchester Version)" - 4:06
5. "Liese" - 3:56

 

 

Utah Saints

Utah Saints

Two

LISTA UTWORÓW

"Sun"
"Power to the Beats"
"Love Song"
"Lost Vagueness"
"Punk Club"
"Funky Music Sho Nuff Turns Me On"
"Massive"
"Rhinoceros"
"Morning Sun"
"Sick"
"B777"
"Techknowledgy"
"Three Simple Words"
"Wiggedy Wack"
 

Disturbed

DISTURBED

Disturbed został założony w 1996 roku w Chicago przez Dana Donegana – gitara, Steve'a Kmaka – gitara basowa, oraz Mike'a Wengrena – perkusja. Od samego początku największym problemem był brak stałego wokalisty. W końcu ogłoszenie w prasie o tym, że grupa takiego poszukuje, przeczytał David Draiman. Głos Davida spodobał się dotychczasowym członkom grupy i Draiman został przyjęty. To on również wymyślił nazwę grupy - Disturbed. Nie podobało się to rodzicom Davida, którzy woleli, by ich syn nadal śpiewał jako kantor w synagodze.

W 1999 roku zespół podpisał kontrakt płytowy, a w 2000 roku wydali pierwszą płytę The Sickness. Szybko zyskała ona status platynowej, przyciągając wielu fanów. Utwór "Down With The Sickness" zagościł w soundtracku do filmu Queen of the Damned. W ramach promocji zespół wystąpił również w Polsce - dnia 13 lutego 2001 roku, jako support przed koncertem Marylina Mansona na warszawskim Torwarze. W 2002 roku Disturbed wydało drugą, nieco lżejszą płytę Believe. Po trzech latach wydali kolejny krążek Ten Thousand Fists. Ostatnio zagościli na albumie z soundrackiem z filmu Transformers, z utworem "This Moment". 2 czerwca 2008 roku zespół wydał kolejną, czwartą już płytę Indestructible.
  

Disturbed

Believe

Believe - drugi album amerykańskiej, hardrockowej grupy Disturbed. Wydany został 17 września 2002 i zadebiutował na pierwszym miejscu notowania Billboard 200. W ciągu pierwszego tygodnia promocji sprzedał się w ilości 284000 kopii w Stanach Zjednoczonych. Tym razem zespół zmienił całkowicie podejście do własnej twórczości. Płyta jest o wiele spokojniejsza niż poprzednia i dominują na niej wolne i refleksyjne utwory.

23 września 2008 roku Recording Industry Association of America wręczyła mu status podwójnej platynowej płyty.

LISTA UTWORÓW

"Prayer" - 3:41
"Liberate" - 3:29
"Awaken" - 4:29
"Believe" - 4:27
"Remember" - 4:11
"Intoxication" - 3:14
"Rise" - 3:57
"Mistress" - 3:46
"Breathe" - 4:21
"Bound" - 3:53
"Devour" - 3:52
"Darkness" - 3:56
 

 

Dire Straits

DIRE STRAITS

Dire Straits – brytyjska grupa rockowa założona w 1977 roku przez Marka Knopflera (gitara i śpiew), Davida Knopflera (gitara), Johna Illsleya (gitara basowa) i Picka Withersa (perkusja). Liderem Dire Straits jest Mark Knopfler, który skomponował prawie wszystkie utwory tej grupy.

Grupa zadebiutowała w roku 1978 singlem zatytułowanym "Sultans of Swing", który stał się przebojem raczej nieoczekiwanie – pod koniec lat siedemdziesiątych muzyka Dire Straits różniła się bardzo od popularnej wówczas muzyki punkowej.

Pierwsza płyta Dire Straits zatytułowana po prostu Dire Straits ukazała się w roku 1978, a druga – Communiqué – już rok później (1979). Po wydaniu drugiej płyty z zespołu odszedł David Knopfler, a na jego miejsce został przyjęty Roy Bittan (instrumenty klawiszowe), który grał wcześniej w grupie Bruce'a Springsteena.

Wzbogacony o brzmienie instrumentów klawiszowych, trzeci album Making Movies (1980) potwierdził popularność grupy. Następna propozycja grupy, Love Over Gold (1982), była logiczną kontynuacją poprzedniego albumu, tu jednak Mark Knopfler zaczął rozwijać skrzydła jako bardzo utalentowany kompozytor. Płytę otwiera ponad piętnastominutowy utwór "Telegraph Road", jest to opowieść o postępie cywilizacji i wyobcowaniu w niej człowieka (temat kontynuowany także w innym utworze – "Industrial Disease"). Z kolei "Private Investigations" opowiada o życiu prywatnego detektywa i podany podobnie jak "Telegraph Road" jest bardzo rozbudowany muzycznie.

W roku 1984 ukazał się album koncertowy Alchemy. Dire Straits zaprezentowało na niej bardziej rozbudowane i inaczej zaaranżowane wersje starych utworów, np. utwór "Sultans of Swing" na Alchemy jest dwukrotnie dłuższy od studyjnej wersji z Dire Straits. Płytę zamykała kompozycja Marka Knopflera ze ścieżki dźwiękowej filmu "Local Hero".

Rok później wydana została najpopularniejsza płyta zespołu, Brothers in Arms (1985), która stała się także jedną z najpopularniejszych i najlepiej sprzedających się płyt w historii rocka[1], a także jedną z pierwszych płyt rockowych nagraną i zmiksowaną całkowicie w formacie cyfrowym i wydaną na nowym wówczas formacie CD. Zawierała przeboje "Brothers in Arms", "Walk of Life" oraz "Money for Nothing" – opowieść o tym, jak przeciętni ludzie postrzegają życie gwiazd. "Money for Nothing" była ilustrowana teledyskiem wykorzystującym komputerową animację 3D, a motyw przewodni z utworu: "I want my MTV" był przez pewien czas oficjalnym sloganem muzycznej stacji telewizyjnej MTV. W nagraniu uczestniczył gościnnie Sting.

W 1988 ukazał się album kompilacyjny Money for Nothing, zawierający największe przeboje zespołu (w znacznej części zremiksowane, a dwa utwory są w wersjach koncertowych).

Ostatni album z nowym materiałem - On Every Street - został wydany w 1991, jednak nie powtórzył sukcesu poprzedniej płyty studyjnej. Nie przeszkodziło to jednak zespołowi w odbyciu długiego, ogólnoświatowego tournée.

W 1993 ukazał się drugi album koncertowy, On the Night, a dwa lata później BBC wydała płytę Live at the BBC (1995) z utworami Dire Straits zarejestrowanymi pod koniec lat siedemdziesiątych. Na tej płycie pojawił się jedyny utwór grany przez Dire Straits, a nienapisany przez Marka Knopflera – "What's The Matter Baby", który został skomponowany przez brata Marka – Davida.

W 1995 działalność zespołu zostaje nieoficjalnie zawieszona.

W 1998 ukazał się album kompilacyjny Sultans of Swing: The Very Best of Dire Straits. W 2005 roku wydana została płyta The Best of Dire Straits & Mark Knopfler: Private Investigations z największymi przebojami grupy na przestrzeni lat, zawierająca także utwory Marka Knopflera z kariery solowej.
 

 


Dire Straits

Alchemy

Alchemy – piąty album Dire Straits i zarazem pierwszy wydany album koncertowy (grupa nagrała wcześniej koncert dla BBC, ale album ukazał się dopiero w 1995), wydany w 1984. Alchemy zawiera najbardziej znane i popularne utwory Dire Straits w nowych wykonaniach i aranżacjach z rozwiniętymi "solówkami" instrumentalistów. Album został nagrany 22 i 23 lipca 1983 w londyńskiej sali koncertowej Hammersmith Odeon. Album nie był po nagraniu edytowany w studiu.

Alchemy zadebiutował na 3. miejscu na liście przebojów w Anglii, później uzyskał status platynowej płyty w Anglii, Irlandii i Portugalii, a w Australii i na Nowej Zelandii podwójnej płyty platynowej. W Grecji dotarł na pierwsze miejsce listy przebojów.
 

LISTA UTWORÓW

"Once Upon a Time in the West"
"Expresso Love"
"Romeo and Juliet"
"Love Over Gold" (tylko w wersji CD)
"Private Investigations"
"Sultans of Swing"
"Two Young Lovers"
"Tunnel of Love"
"Telegraph Road"
"Solid Rock"
"Going Home" (z filmu Local Hero; utwór instrumentalny)
 

Albion

Albion

Albion

LISTA UTWORÓW

Scarecrow • 05:27
Survival games • 05:07
Burning • 04:06
Mad look in my eyes • 05:27
You • 03:26
Sarajevo • 07:46
Shadow • 03:40
Jeszcze śmierć chowam w kieszeń • 07:11
Golgotha • 08:41
Shadow (Instrumental) • 03:43
 

Albion

Broken Hopes

LISTA UTWORÓW

XX / XXI • 01:02
The Place • 11:56
Once Upon A Time • 05:58
This Is It • 02:43
Angel • 04:56
I Am • 05:44
Turks Fruit • 05:57
This Is The Way Where We Go • 08:23
Near The End • 03:59
 

Albion

Wabiąc cienie

LISTA UTWORÓW

Motyl • 06:30
Szary • 04:49
Bieg po tęczy • 11:15
Yuppie • 04:59
Inny • 05:19
Wolna • 07:59
Cienie • 08:10
 

Depeche Mode

DEPECHE MODE

Depeche Mode – brytyjska grupa muzyczna z kręgu elektronicznego popu, która powstała w 1980 w Basildon w Wielkiej Brytanii. Nazwa grupy powstała na podstawie inspiracji francuskim magazynem mody, zasugerował ją Dave Gahan. Powstanie Depeche Mode poprzedzała grupa Composition of Sound.

W 2006 zespół zdobył statuetkę MTV Europe Music Awards w kategorii Najlepszy zespół.
W 1977 roku Vince Clarke (wokal, gitara) i Andrew Fletcher (bas) założyli zespół No Romance in China, w 1979 Clarke grał na gitarze w Plan razem z Robertem Marlow oraz Paulem Langwith. Martin Gore (gitara), który na początku skłaniał się ku punk rockowi, wraz z Philipem Burdett (wokal) grał w Norman and the Worms, w 1979 Gore, Clarke, Marlow i Paul Redmond utworzyli grupę The French Look. Marzec 1980 to narodziny Composition of Sound w składzie Clarke (wokal, gitara), Gore (instrumenty klawiszowe), Fletcher (bas).

Aby zarobić na instrumenty – syntezatory – panowie imali się różnych zajęć, Gore był urzędnikiem bankowym a Fletcher agentem ubezpieczeniowym. W 1980 Clarke trafił na występ Dave Gahana, po którym złożył mu propozycje dołączenia do zespołu. Równocześnie została zmieniona nazwa na Depeche Mode, zaczerpnięta z francuskiego magazynu. Martin Gore: "Depeche Mode oznacza to jak szybko zmienia sie moda. Lubię brzmienie tych słów”. Pierwszy utwór "Photographic" został umieszczony na kompilacji Some Bizzare Album, następnie został nagrany jeszcze raz aby trafić na debiutancki Speak & Spell.
Od początku istnienia grupy nad jej karierą czuwał producent, Daniel Miller. Mimo że Miller formalnie nigdy nie należał do niej, jego rola w rozwoju Depeche Mode jest jednak bardzo duża. Jego twórczy i organizacyjny wkład w pracę był znaczący zwłaszcza w początkowych latach.

Po odejściu Clarke'a, lidera pierwotnego składu, grupa nie rozwiązała się i kontynuowała działanie. Prawdopodobnie wpłynęło na to niezdecydowanie muzyków i niechęć do podejmowania decyzji oraz właśnie zaangażowanie Daniela Millera, dla którego grupa była wcieleniem młodzieżowego elektronicznego popu, jaką sobie wymyślił, i której sukcesu się spodziewał. Grupa nie doczekała się kolejnego wyraźnego lidera i od tej pory istniała pod życzliwą opieką Millera jako zbitek indywidualności podejmujących wszelkie decyzje w sposób zbiorowy i demokratyczny.

Grupa działa na specyficznych zasadach artystycznych, organizacyjnych i towarzyskich. Trzon Depeche Mode tworzą trzy osoby: Martin Gore, David Gahan i Andy Fletcher. Kompozytorem repertuaru grupy (i niekiedy wokalistą) jest Gore, jednak jako silny introwertyk nie stara się nią kierować. Z drugiej strony nawet jego solowe projekty i praca z innymi grupami nie odciągnęły go od pracy w zespole. Przeciwieństwem zamkniętego w sobie Gore'a jest wokalista Dave Gahan, ekstrawertyk i urodzony frontman. Tych dwóch członków grupy łączy osoba Andy'ego Fletchera, który ma wprawdzie najmniejszy wkład w muzyczny dorobek grupy, ale przyjaźni się ze skrytym Gorem i w naturalny sposób zapewnia jego komunikację z pozostałymi członkami ekipy. Dba także o sprawy czysto organizacyjne.
Na płaszczyźnie artystycznej podstawą działalności Depeche Mode jest szczególne porozumienie między Gorem i Gahanem, dwoma twórczymi biegunami grupy, jednak pod względem towarzyskim ci dwaj nie są mocno związani, głównie z powodu zamkniętego usposobienia Gore'a.

Grupa od początku prowadziła bujne życie rozrywkowe, któremu sprzyjała rosnąca popularność i częste trasy koncertowe, a także towarzystwo grup, które supportowały ich występy. Przez wiele lat udawało im się unikać zagrożeń płynących z nieustannego imprezowania, aż w końcu David Gahan popadł z tego powodu w poważne problemy życiowe, zdołał jednak wrócić do formy, a grupa pokonała kryzys wywołany jego uzależnieniami.

Depeche Mode jako grupa elektroniczna często współpracowała z różnymi inżynierami dźwięku. Podobnie jak Miller nie byli oni nigdy członkami grupy, ale na równi z nimi wpływali na kształt i styl kolejnych albumów. To także ważny element tej nietypowej grupy muzycznej.
 

Depeche Mode

Music For The Masses

Music for the Masses jest siódmym albumem grupy Depeche Mode (dziewiątym w USA). Jest kolejnym przełomem w twórczości zespołu, tym razem radykalnie zmienia się temat tekstów.

Music for the Masses przyniósł kolejne zmiany w sposobie pracy zespołu. Po raz pierwszy do współpracy zaproszono producenta Davida Bascombe, który nie był związany z Mute Records. Album był bardziej melodyjny i przebojowy w porównaniu do swojego poprzednika, jego światowa sprzedaż wyniosła 2 miliony egzemplarzy[6]. Single "Strangelove", "Never Let Me Down Again", "Behind the Wheel" znalazły sie w pierwszej dziesiątce list przebojów w takich krajach jak: Kanada, Brazylia, Niemcy, Południowa Afryka, Szwecja i Szwajcaria.

W 1988, wydano ostatni singiel Little 15. Jest to nastrojowa i spokojna piosenka. Jego b-side to Stjarna i Sonata No 14 in C#m (Moonlight Sonata). Została skomponowana przez Ludvika Van Beethovena. Zagrana przez Alana Wildera na fortepianie.
 

LISTA UTWORÓW

"Never Let Me Down Again" - 4:47
"The Things You Said" - 3:55
"Strangelove" - 4:56
"Sacred" - 4:43
"Little 15" - 4:14
"Behind the Wheel" - 5:17
"I Want You Now" - 3:44
"To Have and to Hold" - 2:51
"Nothing" - 4:13
"Pimpf" - 3:54
"Agent Orange" - 5:05
"Never Let Me Down Again (Aggro Mix)" - 4:58
"To Have and to Hold (Spanish Taster)" - 2:36
"Pleasure, Little Treasure (Glitter Mix)" - 5:37
 

Chris Rea

Chris Rea
Auberge

Auberge (z francuskiego słowa "karczma") - album Chrisha Rea wydany w 1990 roku.

LISTA UTWORÓW
"Auberge"
"You're Not a Number"
"Gone Fishing"
"Heaven"
"Winter Song"
"Set Me Free"
"Red Shoes"
"Sing a Song of Love to Me"
"Every Second Counts"/"Looking For The Summer"
"You My Love"
"The Mention of Your Name"
 

Chris Rea
Wired to the Moon

LISTA UTWORÓW
1. Bombollini
2. Touche d' amour
3. Shine, shine, shine
4. Wired to the moon
5. Reasons
6. I don't know what it is but I love it
7. Ace of hearts
8. Holding out
9. Winning